Duatlon 111 Gravelines (F) - 2 juli 2023

Een hoofd vol zorgen en benen zonder kracht, een verhaal tussen onzekerheid en trots.

De eerste zondag van juli is al enkele jaren een dag waar ik reikhalzend naar uit kijk. In het Noord-Franse Gravelines, Grevelingen pour les Flamands en gelegen tussen Duinkerke en Calais, doet het PAarc de Rives de l'Aa er elk jaar dienst als multisport-weekend. En voor het derde jaar op rij moest dit één van mijn sportieve hoogtepunten van het jaar worden.

Maar zoals de voorbije twee jaar, toen ik net als afgelopen zondag aan de start zou staan van de duatlon 111 (10km lopen - 90km fietsen - 11km lopen) liep het niet allemaal zoals ik had gehoopt. In mijn eerste deelname was de conditie best oké, maar stak onzekerheid de kop op door felle regen terwijl vorig jaar de conditie heel wat minder was en ik na afloop flink ziek werd. En ditmaal was het zelfs al in de aanloop waarin het helemaal verkeerd liep. Het aantal trainingen lag veel te laag, doordat zowel het hoofd als de benen (twee woorden die beslist nog zullen terugkomen) niet echt een bondgenoot waren. Nochtans had ik er in mei al een wedstrijd van dezelfde omvang aan het kasteel van Chantilly opzitten, waarin ik overigens mijn eerste koersfietskilometers van het jaar reed, en net als in 2021 en 2022 moest de duatlon van Kortrijk me een boost geven om het vertrouwen op te krikken. Helaas kwam ik tussen beide wedstrijden ten val tijdens een loopje voor het goede doel en zorgde een weerbarstige knie voor nog meer achterstand. Gelukkig kwam het met de knie wel tijdig in orde.

Kopzorgen

Mentaal was het heel andere koek. Er was niet enkel de twijfel over een conditie-achterstand, ook het einde van het schooljaar bezorgde me heel wat kopzorgen. Er werd me op school de laatste weken van juni heel wat naar het hoofd geslingerd en toegegeven, niet alles was onterecht. Maar andere dingen bleven toch knagen, zodat ik de laatste schooldag allerminst met een leeg hoofd huiswaarts keerde. Meer nog, een dag later vertrok lichtjes geïrriteerd richting regio Hauts-de-France. Gelukkig was ik in het gezelschap van vriendin en dochter om me, de eerste door me moed in te spreken en de tweede door haar vrolijke fratsen, op te beuren. De hoop dat het toch nog goed zou komen groeide met de minuut en eenmaal aangekomen aan het prachtige domein in Gravelines had ik er plots weer zin in. Na het inchecken in het hotel volgde een wandeling door de duinen en langs het strand van deelgemeente Petit Fort Philippe en even later zaten we gezellig te tafelen. De dag was werkelijk voorbijgevlogen.

Zondagochtend stond de wekker om half zeven, maar vooraleer die de kans kreeg om de hele kamer te wekken was ik al op. De darmen speelden me parten en ik lachte een beetje groen toen ik terugdacht op een grap van een gewaardeerde collega een dag eerder op school over het verschil tussen dialoog en diarree. En aangezien een dialoog met me aangaan volgens sommigen moeilijk is, was het niet onlogisch dat het de diarree was die een impact op me had. Ik hoopte dat het ontbijt voor beterschap zou zorgen, maar dat deed het niet. Te veel om het in geuren en kleuren uit te leggen, dus met nog meer onzekerheid reed ik met de fiets naar de startplaats. Ik plaatste mijn fiets in de wisselzone, laste nog een sanitaire stop in en zowat een half uurtje voor de start was ik klaar. Het was echter met een barslecht gevoel dat ik me richting startlijn begaf, de vrees dat de wedstrijd wel eens snel voorbij kon zijn nam de bovenhand.

Schade beperken

De sfeer aan de start was goed, alleen stond ik er wat onwennig bij. En eenmaal het schot werd gelost besloot ik om een tempo aan te houden dat ik makkelijk zou kunnen volhouden. In principe kan ik in het lopen de schade wel beperken en op wonderen hoefde ik gezien de omstandigheden niet te rekenen. Toch kon ik stilletjes vanuit de achterste gelederen wat opschuiven, maar na kilometer zeven, wanneer ik in normale omstandigheden op mijn best ben, moest ik de rol lossen bij mijn metgezellen. Meteen weer het sein om te twijfelen of ik alsnog op de fiets zou stappen. Mijn prestaties op een tweewieler zijn niet bepaald om naar huis te schrijven en ik wist dat er nog een pittige rit van negentig kilometer op me lag te wachten. In principe hoort doorzettingsvermogen ook bij een wedstrijd van deze omvang, maar met in totaal nog honderd kilometer te gaan is het nog te vroeg om daarop te teren.

Pas bij het overschrijden van de toegang tot de wisselzone hakte ik de knoop door en besloot op de fiets te kruipen. Ik zou wel zien waar het zou eindigen. In de eerste kilometers stond er een strakke zijwind, dus probeerde ik op souplesse een egaal tempo te rijden. Nadat een rijstwafel net voor de start een positieve invloed had gehad op mijn darmen liet ik niet na om op tijd en stond een hapje van mijn energierepen te nemen en elk half uurtje flink te drinken. Er stond amper vijftien kilometer op de teller toen ik in de verte de windmolen van Watten zag liggen, de eerste klim van de dag. Intussen waren al tal van deelnemers me voorbijgestoken op de fiets en gezien de omvang van hun kuiten was dat niet eens zo uitzonderlijk. Maar hoewel ik absoluut geen klimmer ben wist ik er toch enkele van hen te remonteren op de helling. Dat ze nadien hun gewicht in de schaal legden om me weer even gezwind als risicovol voorbij te snellen in de afdaling daar had ik de minste moeite mee. 

Glimlach

De benen voelden nog niet super aan, maar ik merkte wel dat het energieverlies dat ik tijdens het lopen voelde nu kon beperken. De volgende helling zou alles bepalen, want ik was me goed bewust van wat me nog voor de wielen zou worden geschoven. De 'Mur de Cassel' werd vorig jaar nog beklommen door de renners uit de Tour, ik moest er al twee keer voet aan de grond zetten. De aanloop naar deze anderhalve kilometer lange 'berg' mocht er al wezen, maar ik merkte dat het beter ging dan een jaar eerder. En ik mocht dan de top niet al fietsend hebben bereikt, de klik in mijn hoofd was wel gemaakt. Nog even de aandacht erbij houden voor een gevaarlijke afdaling, zeker voor iemand met mijn stuurmanskunsten, en dan was het nog ruim veertig kilometer terug. Aangemoedigd door publiek en vrijwilligers vertoonde ik voor het eerst een glimlach op mijn gezicht. Nochtans was de wind met bijna een kwartslag gedraaid en blies die vol in het aangezicht, ik maalde er niet om. Plots maakten de muizenissen in mijn hoofd rond het turbulente schooljaareinde, de twijfels over de wankele conditie en darmproblematiek van enkele uren eerder plaats voor tevredenheid en sportplezier, maar vooral voor geloof in een goede afloop. Stilletjes raakte mijn hoofd leeg en de benen terug aangevuld. De laatste helling nam ik er met plezier bij en na nog een extra uurtje beuken tegen de wind bereikte ik het roeicomplex, dit weekend omgetoverd tot multisportcomplex.

Overwinning (op mezelf)

In de wisselzone nam ik mijn tijd om van schoeisel te wisselen, besloot om nog een hapje te eten en voldoende te drinken en begon aangemoedigd door heel wat sympathisanten, waaronder dus enkele meegebrachte uitbundige fans, aan mijn afsluitende loopproef. Zonder in overdrive te gaan had ik na enkele honderden meters al een eerste concurrent bij de lurven. Die veinsde nog even een blessure, maar op dat moment was zowat iedereen wat verkrampt. Ik merkte onder de voorliggers nog enkele duatleten en vatte het doel op om nog enkele plaatsen op te schuiven. Dit lukte aardig en in totaal kon ik toch een acht deelnemers aan de duatlon 111 remonteren. Het pittige parcours met enkele venijnige klimmetjes was zeker geen nadeel voor me. Met nog meer dan een kilometer te gaan kwamen de tranen me in de ogen. Tranen van vermoeidheid, maar tranen van blijdschap ook. Mijn doel was bijna bereikt en gesterkt door aanmoedigingen van het uitbundige en respectvolle Franse (en Belgische) publiek overschreed ik de aankomstlijn.

Nadat ik werd gefeliciteerd door dochter en vriendin en onderweg was naar de atletenzone om de energietank terug aan te vullen namen de emoties nog wat meer toe. Zelden was ik zo trots na een wedstrijd dan vandaag, eentje met dieptes en nog grotere laagtes, maar vooral eentje op doorzetting en karakter waardoor het toch nog een hoogtepunt werd. 'A winner is a loser who never gave up', een gezegde dat duidelijk ook in Gravelines van toepassing was. Ik boekte vooral een overwinning op mezelf, en in mijn hoofd ook op diegene die niet in me geloven of geloofden. Maar één ding is zeker, ik keer terug naar Gravelines, wellicht volgend jaar al en met deze ervaring sterker dan ooit. 

Eddy Leysen

RunDuTriatlon trekt naar triatlon-/duatlonweekend aan het Château de Chantilly in mei (Castle Race Series)

Tijdens het weekend van Hemelvaart trekken we met RunDuTriatlon naar het Franse Chantilly voor een heus triatlon- en duatlonweekend. Aan het befaamde kasteel van Chantilly (40km ten noorden van Parijs) zijn er gedurende twee dagen (zaterdag 20 en zondag 21 mei) tal van wedstrijden over verschillende afstanden. Uiteraard mag u na afloop kleurrijke (foto)reportages verwachten!

Na de Crossduatlon Series pakt Triatlon Vlaanderen dit jaar ook uit met de Duatlon Series, een criterium over zeven wedstrijden. De bedoeling is om de duatlonsport in Vlaanderen opnieuw op de kaart te zetten met deze aantrekkelijke affiche. Ook wij van RunDuTriatlon zullen van de partij zijn (en zelfs aan de start verschijnen). Van elke wedstrijd (die hopelijk kan doorgaan gezien de Covid19-toestanden) mag u op deze site een verslag en foto's verwachten.

De Hybrihome Triatlon Retie is intussen al aan de zevende editie toe en de organisatie de voorbije jaren was telkens top. Deelnemers hebben op zondag 26 juni keuze uit een 1/8ste of een 1/4de triatlon. Nieuw dit jaar is een triatlon voor bedrijven. Alle info hierover lees je in de folder op de website van de organisatie (klik op de afbeelding hiernaast).

Inschrijvingen gebeuren via de volgende link: https://vtdl.triathlon.be/deelname-events/ 

Met de derde Decathlon Summer Challenge op het programma op zondag 26 juni 2016 zetten we om 10 uur 's ochtends de dag op een sportieve wijze in. Lopers en zwemmers kunnen er hun hartje ophalen. Er zijn in Sint-Jozef-Olen natuurlopen over 5 en 10 km alsook een uitdagende trailrun op de Kempische Heuvelrug over 30 km. Zwemwedstrijden zijn er in het Kempisch Kanaal over 500, 3800 en 8000 meter. Vooraf inschrijven kan nog tot en met woensdag 22 juni, maar ook ter plaatse kan men zich nog aanbieden.

Alle info over dit evenement vind je op https://www.kempensekanaalzwemmers.be.

De 32e uitgave van de Verwer en Janssen triathlon (met keuze uit de afstanden 1/3e, 1/4e, 1/8e, trio-teams en jeugd) is in het weekeinde van vrijdag 24 en zaterdag 25 juni 2016.

Voor meer info, klik op de afbeelding of neem contact op met info@tveerke.nl.

Het hoogtepunt van de Hageland Plas Triatlon op zondag 17 juli is ongetwijfeld de Power Triatlon. Om 13 uur wordt het startschot gegeven voor 2km zwemmen, 60km fietsen en 15km lopen. Een uurtje eerder start in de Rotselaarse Plas de 20ste editie van de Plas Triatlon (750m-27km5km).

Meer info over de wedstrijd en inschrijvingen vind je op de website van het Aarschot Triathlon Team (AATT).

De triatlon Bleukens Balen Ben Triatlon (BBBT) in Balen is een klassieker die al jaren begin september op de kalender staat. De organisatie is er in handen van de Molse triatlonclub Triamo.

Meer info vind je op de site https://www.triamo.be.

In de 3atlon4fun kunnen beginnende triatleten op zondag 4 september kennismaken met deze mooie sport. Een aanrader!

Ook wij zullen met RunDuTriatlon van de partij zijn voor foto's alsook een live-verslag op onze pagina  https://www.facebook.com/rundutriatlon.

Het hoogtepunt van het jaar voor de duatleten van de lange adem. Net als de voorbije jaren wordt ook zondag 18 december weer een dag om naar uit te kijken.

Na een zachte editie in 2015 wordt het misschien weer een heroïsche uitgave, zoals we er al enkele mochten meemaken.

Op dit feest in de sporthal van Kasterlee mogen we uiteraard niet ontbreken!